Krajobraz szkolnictwa wyższego szybko ewoluuje, napędzany trzema głównymi kryzysami: malejącą liczbą studentów, wzrostem nauczania online oraz dostępnością wiedzy teoretycznej dzięki generatywnej sztucznej inteligencji i innym technologiom. W miarę jak tradycyjny system uniwersytecki zmaga się z bezprecedensową presją konkurencji, staje się jasne, że konieczna jest fundamentalna transformacja.
Znany naukowiec zajmujący się sztuczną inteligencją i orędownik zmian edukacyjnych, David E. Goldberg, uważa, że wzorzec nowoczesnego uniwersytetu, który sięga ponad 900 lat wstecz, musi zostać zaktualizowany, aby sprostać wymaganiom ery cyfrowej. W swojej książce „Podręcznik dla Całkowicie Nowego Szkolnictwa: Ponowne Uruchomienie Szkolnictwa Wyższego dla Połączenia Ludzi i Wglądu w Świat Cyfrowy”, Goldberg nakreśla pięć istotnych przesunięć, które są kluczowe dla przyniesienia realnej zmiany i przygotowania studentów na przyszłość.
Pierwsze przesunięcie, które Goldberg określa mianem „Przesunięcia Schoen’a”, podkreśla przejście od technicznej racjonalności do praktycznej refleksji w działaniu. To przesunięcie uznaje znaczenie umiejętności konwersacyjnych, takich jak zauważanie, słuchanie i zadawanie pytań, w procesie praktycznego zastosowania.
Drugie przesunięcie, znane jako „Przesunięcie Mózgu-na-kiju”, uznaje, że praktycy są istotami ludzkimi z emocjami i ciałami. Podkreśla ono znaczenie uwzględnienia uczuć i zakorzenionej wiedzy w praktyce, ponieważ odgrywają one istotną rolę w holistycznym rozwoju jednostek.
Czerpiąc inspirację od filozofa Ludwiga Wittgensteina, trzecie przesunięcie, „Przesunięcie Wittgensteina”, podkreśla język jako twórczy i przekształcający proces. Goldberg akcentuje rolę języka w praktyce, nawołując do wyrafinowanego zrozumienia aktów mowy i ich wpływu na kształtowanie naszego świata.
Czwarte przesunięcie, „Przesunięcie Małych Zakładów”, kwestionuje tradycyjny nacisk na pewność przyczynowo-skutkową i planowanie. Goldberg argumentuje za przyjęciem niepewności i eksperymentowania jako normalnych elementów procesu nauki. Przedstawia teorię effectuation Sarasvaty, która zachęca uczących się do podejmowania małych, ale przemyślanych ryzyk, sprzyjając adaptacyjności i odporności w niepewnych środowiskach.
Na końcu, piąte przesunięcie, „Przesunięcie Współprzeciwieństw”, kwestionuje ideę znalezienia definitywnych odpowiedzi na złożone problemy. Goldberg podkreśla znaczenie rozpoznawania i przyjmowania polarności lub współprzeciwności. Zamiast faworyzować jedno kosztem drugiego, istotne jest zrozumienie wzajemnego oddziaływania pomiędzy pracą zespołową a indywidualną, kierunkiem a wolnością, czy badaniami a nauczaniem. To świadomość pozwala na bardziej zróżnicowane podejście do rozwiązywania problemów.
Warto zauważyć, że te pięć przesunięć nie ma na celu zastąpienia tradycyjnego systemu szkolnictwa wyższego. Zamiast tego powinny być one zintegrowane ze zdolnościami istniejącymi w celu stworzenia bardziej wszechstronnych studentów, którzy wybijają się zarówno w teorii, jak i praktyce. Rozwijając ekspertyzę w stosowaniu i praktyce wiedzy, studenci zyskują znaczącą przewagę nad AI, która nie posiada autentycznego zrozumienia i intencjonalności.
Jak trafnie to ujął Goldberg, „Wzrost AI spowodował obawy, że ludzie zostaną zastąpieni”, ale poprzez przyjęcie tych istotnych przesunięć, system szkolnictwa wyższego może naprawić i przekonfigurować się, aby umożliwić studentom. Wyposażając ich w umiejętności, które podkreślają to, co ludzie potrafią, a czego AI nie może, możemy zapewnić im konkurencyjność i istotność w przyszłości.
The source of the article is from the blog macholevante.com