AI-teknologi har skapt betydelege bølgjer i kreative bransjar sidan lanseringa av OpenAI sitt Chat Generative Pre-trained Transformer (ChatGPT) i november 2022. Medan nokre forfattarar og kunstnarar kjennar uro for dei potensielle truslane AI-teknologi kan føre med seg, viser andre sjølvsikkerheit i sin unike evne som menneskelege skaparar.
Fleire forfattarar vart spurt om deira bruk av AI-verktøy, som ChatGPT, og om dei var bekymra for påverknaden på deira verk. Tanuj Solanki, grunnleggjaren av Bombay Literary Magazine, brukar AI-verktøy som Dall-E til å lage digitale bilete basert på karakterbeskrivingar. Han erkjenner imidlertid at teknologien ikkje har vore spesielt nyttig for han. Solanki har også brukt ChatGPT til å strukturere ein verkstad for å skrive korthistorier, noko han fann vellykka. Til trass for AI sine framsteg, er han likegyldig og ikkje redd for korleis maskiner vil påverke framtida for skriving.
Pune-baserte forfattar Shruti Buddhavarapu føretrekkjer derimot å ikkje stole på AI-verktøy i skriveprosessen sin. Ho meiner at skriving er ein personleg prosess for ho, der ho brukar si eiga fantasi og følelsar til å reflektere over verda. Ho ser verdien i uforutsigbarheit og ukjende element som mennesklege skaparar tilfører verket sitt, noko som ofte manglar i AI.
Forfattar AM Gautam frå Bengaluru prøvde ChatGPT og fann ut at det kunne lage grammatisk korrekte setningar, men det klarte ikkje å imitere stilen og stemmen til store litterære namn som Charles Bukowski eller Sylvia Plath. Gautam peikar også på den ibuande upålitelegheita i AI-produsert fiksjon eller poesi, sidan treningsdataen i stor grad kjem frå internett, der autentisitet kan mangle.
Buddhavarapu reiser bekymringar om retroaktiv utnytting av forfattargenerert innhald av AI utan deira samtykke. Ho meiner at brukarane av AI-teknologien vil profittere på arbeidet og strevet til andre, noko som kan føre til potensiell kulturell utnytting. Ho er òg uroa for korleis AI-genererte prøver kan påverke framtidas skrivestilar og potensielt hemme eksponeringa av meir originale og mangfaldige kunstuttrykk.
Medan nokre forfattarar ikkje er bekymra for tanken på at AI kan erstatte deira evner, argumenterer Solanki for like tilgang til avansert vitskap og forsking for AI-algoritmar. Han stiller spørsmål ved kvifor det finst verneregler for vitskap, men ikkje for kunst eller journalistikk, og argumenterer for ein meir inkluderande tilnærming.
Konklusjonen er at innverknaden av AI på kreativitet framleis er ein debattema blant forfattarar og kunstnarar. Mens AI-verktøy kan hjelpe til i visse aspekt av den kreative prosessen, tyder det generelle samstemte at menneskelig fantasi, erfaring og individualitet ikkje kan repliserast av maskiner. Når teknologien held fram med å utvikle seg, vil det vere avgjerande å finne ein balanse mellom menneskeleg kreativitet og AI-assistanse for å bevare autentisiteten og mangfaldet i kunstnarisk uttrykk.
The source of the article is from the blog hashtagsroom.com