Terwijl de kunstmatige intelligentietechnologie vordert, opent het de mogelijkheid van digitale wederopstanding, tot grote fascinatie en zorg van de samenleving. Door de geschiedenis heen zijn mensen gefascineerd geweest door het idee om de overledenen weer tot leven te brengen. Dit concept, ooit beperkt tot mythologie, religie en sciencefiction, is nu dichter bij de realiteit gekomen dankzij recente vooruitgang in AI.
Deze moderne draai aan een oude praktijk staat bekend als digitale necromantie. Het combineert het oproepen van geesten uit het verleden met de technologische mogelijkheden van vandaag. Generatieve AI, die niet alleen tekst omvat maar zich uitstrekt tot het genereren van afbeeldingen en video’s, heeft dit digitale fenomeen aangewakkerd. In landen als China maakt deze industrie een snelle groei door, aangezien individuen proberen om via digitale avatars op basis van foto’s en audio de verbinding met hun dierbaren te behouden, wat enige troost biedt aan de nabestaanden.
Bedrijven zoals Here After en Replika spelen in op een groeiende behoefte door diensten aan te bieden die gebruikmaken van generatieve AI om digitaal degenen die zijn overleden weer tot leven te wekken. Hoewel dit misschien een mooie en gezonde toepassing van AI lijkt, roept het ook ethische zorgen op.
Deskundigen maken zich zorgen over de implicaties van het creëren van een parallel universum waarin de dood schijnbaar niet bestaat. Fernando Pérez Borrajo, medeoprichter en bedrijfsdirecteur van Aunoa, uitte zijn zorgen over de onbekende effecten van deze praktijk op grote schaal. Hij benadrukte het gebrek aan een wettelijk kader om zaken als identiteit en beeldrechten te regelen, wat tot problemen zoals de impersonatie van de overledene zou kunnen leiden.
Ondanks de ethische en culturele zorgen wijzen sociologen van de Universiteit van Liverpool erop dat contact houden met de overledene via verschillende media niet ongekend is. Ze suggereren dat generatieve AI slechts een evolutie is van bestaande rouw- en herdenkingspraktijken. Toch blijft de zorg bestaan dat de doden ‘zombified’ kunnen worden, gedwongen om dingen te zeggen die ze in het echte leven niet zouden hebben gezegd.
In een sprekend voorbeeld werd de gelijkenis van de Spaanse zangeres Lola Flores voor een advertentie gerecreëerd met de goedkeuring van haar familie, waarbij mogelijke problemen werden vermeden. Pérez Borrajo benadrukte dat het ideaal zou zijn geweest als Lola Flores zelf toestemming had gegeven, waarmee een precedent zou zijn gesteld voor de omgang met dergelijke gevoelige zaken.
In een tijd waarin het steeds uitdagender wordt om het digitale van het echte te onderscheiden, sluit Pérez Borrajo af met een reflectie op de digitale tweedeling waar we nu voor staan, waardoor we ons afvragen of fysieke aanwezigheid misschien de enige geruststelling van de realiteit wordt in deze dappere nieuwe digitale wereld.
Het omgaan met de ethische implicaties van digitale wederopstanding is zowel een filosofische als een praktische uitdaging waar onze maatschappij mee begint te worstelen. Ethici, juridische professionals, technologen en het grote publiek zijn de diepgaande vragen die deze praktijk oproept aan het overdenken.
Een van de belangrijkste kwesties is toestemming. Hoe kunnen we toestemming verkrijgen van personen die zijn overleden voor het gebruik van hun gelijkenis, stem en persoonlijke eigenschappen? Hoewel de familie van Lola Flores toestemming heeft gegeven, blijft de vraag of postume toestemming voldoende is, en zo ja, onder welke omstandigheden en beperkingen.
Een ander punt van zorg is de authenticiteit van interacties. Kunnen digitale replicaties nauwkeurig het karakter en de overtuigingen van een persoon weerspiegelen, of zullen ze eenvoudigweg de data en input herhalen die ze hebben gekregen, met mogelijk een valse of misleidende erfenis tot gevolg?
Er zijn ook potentiële juridische uitdagingen zoals de rechten op iemands digitale persona na de dood. De wetten zijn nog niet afgestemd op deze ontwikkelingen – er is weinig precedent voor wie de digitale ‘naleven’ van iemand controleert, waardoor er een juridisch grijs gebied ontstaat.
De langdurige psychologische effecten op degenen die interacteren met digitale replicaties van de overledenen zijn onbekend. Sommige mensen kunnen troost vinden in de interacties, terwijl anderen wellicht worstelen met het rouwproces, hechtingsproblemen of zelfs het onderscheid in de realiteit als gevolg van interacties met een schijnbaar ‘levende’ digitale aanwezigheid.
Kijkend naar voordelen, kan digitale wederopstanding troost bieden aan rouwenden door hen een gevoel van aanwezigheid en mogelijk afsluiting te geven. Het kan ook dienen als een unieke manier om de geschiedenis en lessen van individuen die belangrijke bijdragen hebben geleverd aan de samenleving te bewaren.
Aan de andere kant, nadelen zijn onder meer het potentieel voor misbruik waarbij de persoonlijkheid commercieel of kwaadwillig zou kunnen worden benut. Het kan ook leiden tot ethische vraagstukken rond herdenking en respect voor de overledene en hun families.
Concluderend vereisen de ontwikkeling van digitale wederopstandingstechnologieën een zorgvuldige overweging van de ethische grenzen en de oprichting van robuuste juridische kaders om hun gebruik te reguleren. Bedrijven en enthousiastelingen moeten samenwerken met ethici, juridische experts en culturele leiders om de uitdagingen te overwinnen en ervoor te zorgen dat dit krachtige hulpmiddel de herinnering aan de overledenen op een respectvolle en ethische manier eer betoont.
Voor degenen die geïnteresseerd zijn in het verkennen van verdere discussies en debatten over de opkomst van digitale wederopstandingstechnologieën, kunt u de volgende hoofddomeinlinks bezoeken:
– Aunoa
– Here After
– Replika
Onthoud dat digitale wederopstanding een zich ontwikkelend veld is, dus geïnformeerd blijven en bijdragen aan het gesprek is essentieel terwijl de maatschappij de ethische grenzen van deze nieuwe digitale voorhoede definieert.