Kunstmatige intelligentie (AI) heeft de laatste tijd de media beheerst, met grote taalmodellen (LLM’s) in de schijnwerpers. Deze modellen, aangedreven door complexe programmering, hebben het vermogen om menselijk schrijven na te bootsen en schijnbaar originele papers te genereren. Het is echter van cruciaal belang om de ware capaciteiten en beperkingen van AI in twijfel te trekken.
AI-enthousiastelingen wijzen vaak op de effectiviteit van spellingscontrolesystemen als bewijs van de vooruitgang van AI. Deze systemen, die vertrouwen op kleine taalmodellen, worden al jaren gebruikt om spelfouten op te sporen. Als Engelse redacteur voor een tijdschrift dat gespecialiseerd is in Aziatische insectensoorten, gebruik ik een spellingscontrolesysteem om inzendingen te corrigeren. Ik negeer echter het merendeel van de fouten die het systeem markeert, omdat het niet in staat is om de context te begrijpen of de betekenis achter de woorden te begrijpen.
Het begrip van het begrip van AI wordt verder uitgedaagd door de ontwikkeling van LLM’s. Deze modellen maken gebruik van kunstmatige neurale netwerken, die het gedrag van neuronen imiteren om het volgende waarschijnlijke woord te voorspellen op basis van de ingevoerde tekst. Hoewel LLM’s coherente zinnen kunnen genereren, herschikken ze uiteindelijk bestaande gegevens en zijn ze vatbaar voor het weerspiegelen van vooroordelen en onjuiste associaties die aanwezig zijn in hun taaldatabase.
Het genereren van essays door LLM’s omvat een complexe reeks processen, waaronder tokenisatie, het reinigen van datasets en versterkt leren van menselijke feedback. De bewering dat deze AI-chatbots echte “kennis” bezitten, is echter misleidend. In werkelijkheid manipuleren ze informatie in plaats van daadwerkelijk begrip te hebben. Computers missen zintuiglijke ervaring, waardoor de informatie die ze verwerken betekenisloos is.
Dit brengt aanzienlijke zorgen met zich mee voor opvoeders en ouders. In plaats van uitsluitend te vertrouwen op door AI gegenereerde inhoud, is het van vitaal belang om de nadruk te leggen op instructie van persoon tot persoon en opdrachten die studenten aanmoedigen om te putten uit echte ervaringen. Door hun eigen betekenisvolle ontmoetingen in hun essays op te nemen, kunnen studenten echt begrip ontwikkelen en verbindingen leggen tussen de virtuele en fysieke werelden.
Terwijl AI blijft evolueren en bijdragen aan verschillende gebieden, is het van cruciaal belang om de beperkingen ervan te erkennen. De kracht van echte ervaring en menselijk inzicht kan niet worden vervangen door kunstmatige intelligentie. Laten we dus het streven naar betekenisvolle ontmoetingen aanmoedigen en studenten aansporen om de rijkdom van het leven buiten schermen te omarmen.
The source of the article is from the blog enp.gr