Sam Altman, de eens onbekende tech-executive die bekendheid verwierf met de lancering van OpenAI’s ChatGPT, heeft de aandacht van de wereld getrokken. Van interviews met journalisten tot ontmoetingen met politici, Altman werd van de ene op de andere dag het gezicht van het digitale kapitalisme. Echter, zijn plotselinge ontslag uit de raad van bestuur van OpenAI, gevolgd door een snelle herbenoeming, heeft velen doen twijfelen aan zijn ware karakter en motieven.
In een onthullend profiel door Tad Friend in de New Yorker werden Altman’s eigenaardigheden en interesses blootgelegd. Hij gaf toe weinig geduld te hebben voor sociale activiteiten en weinig interesse te hebben in ineffectieve personen, die hij helaas categoriseerde als de meerderheid van de mensen. Terwijl sommigen zijn toewijding en helderheid van denken overtuigend vonden, werden anderen afgeschrikt door zijn neerbuigende houding ten opzichte van hen die hij als onproductief beschouwde.
Recente ontwikkelingen hebben de scepsis over Altman’s ware bedoelingen verder aangewakkerd. Het terugdraaien van het beleid van OpenAI met betrekking tot militair gebruik deed wenkbrauwen fronsen, evenals Altman’s ambitieuze streven naar een investering van $7 biljoen van de Verenigde Arabische Emiraten. Met dit verbijsterende bedrag streeft Altman ernaar de chip- en AI-industrie te domineren, mogelijk grote spelers als Nvidia, Intel en Qualcomm over te nemen.
Maar Altman’s ambities strekken zich uit verder dan slechts eigendom. Hij heeft plannen om zijn eigen halfgeleiderfabricage-eenheden, bekend als fabs, te bouwen om de GPU’s te produceren die nodig zijn voor machine learning systemen. Elke fabriek kost miljarden dollars en duurt enkele jaren om volledig operationeel te worden. Bovendien roept de waterintensieve aard van deze fabrieken zorgen op in een wereld die reeds te maken heeft met waterschaarste.
Ondanks de ogenschijnlijke gedurfheid van zijn visie, heeft Altman steun gekregen van de elite van Silicon Valley. Dit kan worden toegeschreven aan hun gedeelde overtuiging in technocratie, het idee dat technologie het panacee is voor alle maatschappelijke problemen. Altman belichaamt deze ideologie, waarbij hij AI ziet als de ultieme oplossing voor economische groei, gezondheidszorg, productiviteit, onderwijs en zelfs de klimaatcrisis. Opvallend genoeg lijkt zijn visie oorlogsvoering uit te sluiten als een probleem dat de moeite waard is om aan te pakken.
Altman’s streven naar technologische dominantie wordt gedreven door een diepe bezorgdheid voor de toekomst. Hij betoogt dat democratie alleen kan gedijen in een groeiende economie en zonder economische groei loopt ons democratische experiment gevaar om te mislukken. Echter, als er rampen en conflicten zouden ontstaan, is Altman voorbereid met een arsenaal aan benodigdheden, waaronder wapens, goud en gasmaskers.
Het blijft nog te bezien of Altman’s grote ambities werkelijkheid zullen worden of dat ze overschaduwd zullen worden door zorgen over macht en controle. Terwijl sommigen hem als een visionair beschouwen, twijfelen anderen aan zijn ware motivaties. Terwijl Altman doorgaat met het navigeren door de complexe intersection van technologie en maatschappij, is één ding duidelijk: zijn invloed is verre van voorbij, en de wereld zal nauwlettend toekijken.
The source of the article is from the blog cheap-sound.com