مغز انسان یک مخزن بی‌نظیر از دانش است که ظرفیت گسترده‌ای دارد که معادل ۲.۵ پتابایت ذخیره سازی داده دارد، که کافی است تا تمامی یک فیلم با کیفیت بالا به مدت ۳۰۰ سال را ضبط کند. این نه تنها به معنای توانایی بزرگ ما در حفظ اطلاعات است، بلکه یک سوال جذاب را مطرح می‌کند: اگر ما توانایی کامل مغز‌هایمان را به کار بگیریم، چه توانایی‌هایی خواهیم داشت؟
توانایی مغز انسان برای به حداکثر رساندن ظرفیت خود معیار واقعی دانش است. در مرکز عملکرد‌های بدنی مان، مغز به عنوان مرکز فرماندهی عمل می‌کند و همراه با قلب به عنوان مرکز اصلی ماهیت انسانی عمل می‌کند. این معده‌ی فهمی را با ترکیب قدرت شناختی با هسته ماهیت انسانی، بر ضوابطی که در آنها هوش و حکمت را سنجیده و سنجش می‌کنیم، تنظیم می‌کند.
موانعی که مانع از به حداکثر رساندن استفاده‌های کامل مغز ما می‌شوند، معمولاً از سپردن کنترل به خواست‌های پایه‌ای منشأ می‌گیرند، که این وضعیت ممکن است از طریق مداوم زیادترین لذت عادتی شود. به عنوان مثال، مصرف بیش از حد الکل می‌تواند سلول‌های حیاتی مغز را آسیب بزند، تشکیل فرآیندهای حافظه را مختل کرده و منجر به فراموشی فعالیت‌هایی که در هنگام مستی صورت گرفته‌اند، می‌شود.
اصرار بافت مغزی ما، با آنزیم‌هایی غنی که به طور معمول فرایند تجزیه سلول‌های مغزی را بعد از مرگ تسهیل می‌کنند، گاهی ممکن است نگه‌داری شگفت‌انگیزی را تجربه کنند. به عنوان مثال، مغز پنج صد ساله یک کودک اینکا، که در خاک‌های سرد اندز یافت شده است، یا یک مغز چهار هزار ساله از عصر برنز در ترکیه، نشانه‌های حفظ سلول متعادلی به خاطر شرایط محیطی منحصر به فرد نشان داده‌اند.
پررشد ی عقل ما به توانایی درک، فهم، حکم و بیان راه‌حل‌ها برای مشکلات وابسته است – مفهومی که با هوش مترادف است. هوش، اگرچه از طریق آزمون‌های هوشی اندازه‌گیری می‌شود، در افراد مختلف متفاوت است. این به طور نزدیک به یادگیری و حفظ اطلاعات مربوط است. اما سوالی را مطرح می‌کند، هوش ارزشی دارد که اگر به کار نبینیم؟
هوشی و حکیمانه، کسانی هستند که نه تنها توانایی کسب دانش را دارند بلکه فروتنی را در شناخت حدود آن پذیرا هستند. یک گفته‌ی از جانب هایمن ریکور این تفکر را نشان می‌دهد: «ذهنان بزرگ درباره‌ی ایده‌ها صحبت می‌کنند؛ ذهنان معمول دربارهٔ رویدادها صحبت می‌کنند؛ ذهنان کوچک دربارهٔ افراد صحبت می‌کنند.» سیسرو هوش را بر یک بستر مقایسه کشاورزی تشبیه کرد که باید مورد کشت و داشت قرار گیرد؛ برای پرورش، نیاز به پرداختن و کار مراقبتی دارد.
در زمان هوش مصنوعی (AI)، ما در معرض تقاطعی قرار داریم که فناوری می‌تواند به طور قابل توجهی زندگی‌های ما را بهبود بخشد اما همچنین خطرات احتمالی را به همراه دارد. شخصیت‌های برجسته مانند استیون هاوکینگ، بیل گیتس و ایلان ماسک نگرانی‌های خود را درباره‌ی آنکه AI به یک تهدید قدرتمند برای بشریت تبدیل شود، ابراز کرده‌اند.
برنامه‌های AI ادامه دارندتا تکامل کرده، با پیشرفت‌هایی مانند Google Assistant، Siri و مدل‌های زبانی بزرگ مثل GPT. چنین فناوری‌هایی توانایی نوشتن، بازی کردن بازیهای استراتژیک، پیش‌بینی نتایج، یادگیری و خودآموزی را دارند، پیشنهاد اتفاقی که AI ممکن است خودبخود تعمیریابی کند و احتمالاً خودمواتی بشود را مطرح می‌کنند.
هنگامی که در این سرزمین جدید حرکت می‌کنیم، اطمینان از اینکه AI یک ابزار برای پیشرفت انسانی باشد نه یک استاد مهم است. باید به ذکاوت خود هوشی به دقت استفاده کنیم، AI را ادغام کنیم تا توانایی‌های خود را بدون دست دادن از کنترل، تقویت کنیم. با انجام این کار، به بی‌اندازه‌ی توانمندی های عقلی خود و واقعیت بسیار ماهیت انسانی خود احترام می‌گذاریم.
این مقاله به باور نفوذی در قدرت و ظرفیت شگفت‌انگیز مغز و هوش انسانی می‌پردازد. هنگام در نظر گرفتن حقایق و دیدگاه‌های اضافی که مرتبط با این موضوع هستند، چندین نکته‌ی کلیدی به‌ذهن می‌رسد.
عوامل تاثیر گذار بر حافظه و هوش:
با وجود اینکه مغز دارای ظرفیت گسترده ای برای حفظ اطلاعات است، چندین عامل می‌تواند در تاثیرگذاری بر هر دو حافظه و عملکرد شناختی کلی نقش داشته باشند. تغذیه، خواب، سطح استرس و انتخاب‌های زندگی همه نقش حیاتی در تعیین اینکه چقدر می‌توان از پتانسیل مغز ما استفاده کرد، دارند. رژیم غذایی متعادل، خواب کافی و ورزش منظم می‌توانند توانایی‌های شناختی و حفظ حافظه را افزایش دهند.
نوروپلاستیسیته:
قابلیت مغز برای بازسازی خود به‌وسیله‌ی ایجاد اتصالات عصبی جدید در طول عمر، نوروپلاستیسیته نامیده می‌شود. این قابلیت تطبیقی برای یادگیری، حافظه و بهبود از آسیب‌های مغزی حائز اهمیت است. شرکت در فعالیت‌های ذهنی چالشی مانند امور معمول، یادگیری زبان‌های جدید یا نوازندگی ابزارهای موسیقی می‌تواند نوروپلاستیسیته را ترویج داده و احتمالاً هوش را افزایش دهد.
چالش‌ها در بهره‌وری از ظرفیت‌های انسانی:
این موضوع بدون چالش‌ها و اختلافات نیست. پیامدهای اخلاقی افزایش شناختی از طریق داروها یا رابط‌های مغز-کامپیوتر، به عنوان مثال، سوالاتی راجع به عدالت، اثرات جانبی بالقوه و خود طبیعت چه معنی‌هایی دارد که باید انسان بود.
هوش مصنوعی (AI):
آمدن به AI و تاثیرات رو به رشد آن به خاطر سود ها و زیاناتی که ارائه می‌کند، به خصوص مهم است. در حالی‌که ابزارهای AI می‌توانند تصمیم گیری‌های انسانی را افزایش دهند و وظایفی را که از اندازه‌گیری هوشی ما فراتر می‌رود، انجام دهند، همچنین خطرهایی از رویش شغل، مسائل حریم خصوصی و سوال فلسفی از آن که AI چه نقشی در زندگی ما باید داشته است.
اهمیت حکمت:
هوش نه تنها مربوط به انبوه دانش است، بلکه درباره‌ی حکمت نیز افزایشمیابد – کاربرد درست دانش به زندگی عملی. این مملکت می‌تواند شامل توانایی درک و مقابله با پیچیدگی‌های عاطفی باشد که AI هم‌اکنون نمی‌تواند انجام دهد.
هنگامی که به منابع مفید درباره‌ی این موضوعات فکر می‌کنند، افراد می‌توانند به وب‌سایت‌های بازنگری‌پذیری‌هایی مانند:
– انجمن روانشناسی آمریکا در apa.org برای دسترسی به آخرین تحقیقات روانشناسی که اغلب شامل مطالعات درباره‌ی حافظه و هوش هستند.
– مؤسسه‌های ملی بهداشت در nih.gov برای منابع علمی در حالت عقل و عملکرد مغز.
مزایا و معایب:
به حداکثر رساندن قابلیت‌های حافظه و هوش انسانی چندین مزیت دارد، از جمله ابتکار بیشتر، توانایی حل مسائل و امکان بازکردن سطوح جدیدی از خلاقیت. اما نقاط ضعفی نیز وجود دارند، شامل فشار و استرسی که از انتظارات بالا می‌آید و افاق‌بازی بین کسانی با دسترسی به افزایش شناختی و کسانی بدون دسترسی می‌تواند برای این برخوردار شود.
نتیجه‌گیری:
هر چند مقاله‌ای بر روی جوانب جالبی از حافظه و هوش انسانی تماس می‌گیرد، اما موضوع وسیع و چن
The source of the article is from the blog mgz.com.tw