یک دیدگاه جدید نشان می‌دهد که توسعه هوش مصنوعی (AI)، به‌ویژه صعود آن به هوش مصنوعی فوق العاده (ASI)، می‌تواند یک لحظه مهم باشد که یا منجر به پایان تمدنی می‌شود یا از قابلیت تشخیص آن توسط دیگران جلوگیری کرده و احتمالا راز پارادوکس فرمی را حل می‌کند. این مفهوم هوش مصنوعی را به عنوان یک مسئله مربوط به زمین نه تنها معرفی می‌کند، بلکه به عنوان یک معیار جهانی هم مطرح می‌شود که تمام تمدن‌های دیگر ممکن است با آن روبه‌رو شوند.
تلاش برای کشف تمدن‌های بیگانه به طور طولانی دانشمندان را گیج کرده است، اما اکنون یک تئوری تکامل هوش مصنوعی در زمین با یک مرموزی اجتماعی بیگانه به هم پیوسته است. پارادوکس فرمی با اختلافی میان فراوانی مورد انتظار حیات بیگانه و سکوت گوش‌نواز در مشاهدات ما سر و کار دارد. مایکل گارت، پژوهشگر این حوزه، پیشنهاد می‌دهد که پیشرفت به‌سوی یک هوش فراگرای‌هرج و پرج به عنوان یک ‘پالایشگر بزرگ’ عمل کند.
‘پالایشگر بزرگ’ نقطه تورم‌آور حیاتی را نمایان می‌کند: یک مرحله توسعه‌ای حیاتی که ممکن است جلوی یک تمدن را بگیرد تا به حضور بین‌ستاره‌ای قابل تشخیص پیشرفت کند. ماهیت تصمیم گیری در مورد چنین فیلتری می‌تواند مفروض دورانده کننده ایجاد شود که ممکن است به اعتراضات طبیعی، فاجعه‌های خود ایجادی، یا همانطور که گارت پیشنهاد می‌دهد، رشد ASI بستگی داشته باشد.
کارشناسان ادعا می‌کنند که هوش مصنوعی بی‌نظارت نه فقط تغییر شغل‌ها را ترویج می‌دهد بلکه می‌تواند به تهدیدی موجودی بیشتر تبدیل شود. یک تمدن که به ASI برسد می‌تواند خود را نابود کند یا در مدت معدود قرن‌ها ناقص قابل شناسایی شود. در پاسخ، گارت هنجارهای محتاطانه را بر روی AI مطالبه کرده و یک مسیر فضایی را برای پرهیز از انقراض محتمل پیشنهاد می‌کند.
این نگرانی‌ها با اقدامات قبلی هاوکینگ درباره هوش مصنوعی چندانه فراتر از هوش انسانی و این ارتباط اسکپیتیکیسم در اقدامات بین‌المللی برای مثال رهبران جهان، شامل رئیس‌جمهور آمریکا جو بایدن و نخست وزیر ژاپن فومیو کیشیدا، که به تازگی یک همکاری تحقیقاتی در حوزه AI معرفی کرده‌اند، همراه است و نشان می‌دهد که سهم بالایی از این زمینه به سرعت در حال تحول است.
هوش مصنوعی و سرنوشت تمدن ها
The source of the article is from the blog foodnext.nl