بدون راننده ایستادگی شرکت‌های نوپا به نام‌های اورورا اینوویشن، کودیاک روباتیک و گاتیک هوشمندی است که بعد از سال‌ها آزمون گشتن، قصد دارند راننده‌های ایمنی را از خودروهایشان بردارند. این واگن‌ها توسط نرم‌افزار پیشرفته و یک سری حسگر از جمله دوربین‌ها، رادار و لیدار هدایت می‌شوند. این سه شرکت قبلاً حمل و نقل بار برای شرکت‌های بزرگی مانند والمارت، کروگر، فدکس و تایسون فودز انجام داده‌اند.
کریس آرمسون، مؤسس و مدیرعامل اورورا اینوویشن در یک مصاحبه اعلام کرده است که تا پایان امسال، آن‌ها قصد دارند که واگن‌ها را بدون راننده‌ها عملیاتی کنند. در حالی که نگرانی‌ها درباره کمبود تنظیمات و شفافیت و همچنین خطرات پتانسیل واگن‌های بدون راننده که با سرعت بالا حرکت می‌کنند و وزنی حدود ۸۰ هزار پوند دارند، وجود دارد، شرکت‌ها به قدرت تکنولوژی برای بهبود ایمنی و کاهش هزینه‌های حمل و نقل اعتماد دارند.
حریفان ادعا می‌کنند که فشارهای مالی راه‌اندازی واگن‌های بدون راننده را دست می‌دهد، نه نگرانی‌های مربوط به ایمنی. با این حال، آمار از اداره ایمنی پیمایی خودرویی فدرال نشان می‌دهد که تعداد قابل توجهی از حوادث مرگبار شامل واگن‌های بزرگی است که توسط انسان راننده می‌شوند. این نشان می‌دهد که رانندگان انسانی از اجرا امن ضمانت نمی‌کنند.
یکی از مزیت‌های واگن‌های بدون راننده، قابلیت سفر در فواصل بیشتر و عملکرد پیوسته بیرون از محدوده ۱۱ ساعت تعیین شده برای رانندگان انسانی است. حسگرهای پیشرفته مجهز شده در این واگن‌ها، محیط اطراف خود را چندین بار در ثانیه اسکن می‌کنند و زمان واکنش را به طور قابل توجهی بهبود می‌بخشند و خطر حوادث را کاهش می‌دهند.
پیاده‌سازی واگن‌های بدون راننده هنوز نیازمند ضوابط ایالتی است و کالیفرنیا پس از حوادثی که در سانفرانسیسکو روی داد، به عملیات آن‌ها پایان داد. به همین دلیل، این سه شرکت به تگزاس برای آزمون و پیاده‌سازی مراجعه کرده‌اند به دلیل ضوابط مسالمت‌آمیز‌تر برای اجازه دادن به واگن‌ها برای آزمون در جاده‌های عمومی.
در نهایت، واگن‌های بدون راننده در دیده‌بان تگزاس هستند و به زودی صنعت حمل و نقل را انقلابی خواهند کرد. در حالی که نگرانی‌ها در مورد ایمنی و ضوابط همچنان وجود دارد، مزایای احتمالی بهبود ایمنی جاده‌ای، کاهش هزینه‌ها و کاهش انتشارات از این نوآوری‌ها باعث شده است که این شرکت‌های نوپا به سمت اجرای طرح‌های خود پیش روندی کنند.
The source of the article is from the blog kunsthuisoaleer.nl