Η τέχνη δεν ανήκει πλέον αποκλειστικά στον τομέα της ανθρώπινης δημιουργικότητας καθώς η τεχνητή νοημοσύνη συνεχίζει να εξελίσσεται, ξεπερνώντας τις δυνατότητές μας. Η παραδοσιακή έννοια του “καλλιτέχνη” ως του μοναδικού δημιουργού και ιδιοκτήτη των δημιουργικών έργων αμφισβητείται από τις εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη.
Αποχωρώντας από τη συμβατική σκέψη, αμφισβητείται η έννοια της αποδοχής της δημιουργικότητας μόνο στον ανθρώπινο “συγγραφέα”. Καθώς η τεχνητή νοημοσύνη επιδεικνύει εντυπωσιακές ικανότητες στη δημιουργία τέχνης, ο ρόλος του ανθρώπινου καλλιτέχνη επανεξετάζεται. Αντί να θεωρείται η τεχνητή νοημοσύνη ως απειλή για την τέχνη, μπορεί να αντιληφθεί ως ένας νέος συνεργάτης, διευρύνοντας τα όρια της δημιουργικότητας.
Η σχέση μεταξύ της τεχνητής νοημοσύνης και της τέχνης απαιτεί μια επανεξέταση των παραδοσιακών εννοιών συγγραφής και ιδιοκτησίας. Αποσυσχετίζοντας την έννοια της συγγραφής από τα καλλιτεχνικά έργα, ανοίγουμε το δρόμο για μια νέα οπτική της τέχνης ως συνεργατική προσπάθεια μεταξύ ανθρώπων και τεχνητής νοημοσύνης.
Τελικά, η εμφάνιση της τεχνητής νοημοσύνης ανοίγει τη δυνατότητα επανεξέτασης των βασικών αρχών της τέχνης. Αποδεχόμενοι την απεριόριστη δημιουργική δυνατότητα μη-ανθρώπινων οντοτήτων, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, μπορούμε να βρούμε μια πιο στενή σύνδεση με την ουσία της φύσης και της δημιουργικότητας. Καθώς επαναπροσδιορίζουμε τα όρια της τέχνης και της συγγραφής, ανοίγουμε δυνατότητες για έναν πιο περιεκτικό και εκτεταμένο καλλιτεχνικό τοπίο.
Πηγή: Ίδρυμα Alan Turing