Kevin Topolskyهمانطور که هوش مصنوعی به تکامل خود ادامه می‌دهد، چالش‌ها و فرصت‌های جدیدی در زمینه‌های مختلف ارائه می‌دهد، شامل حوزه هنر دیجیتال است. برای هنرمندان و ایجادکنندگانی که از هوش مصنوعی برای تولید تصاویر چشم‌نواز استفاده می‌کنند، درک قوانین حق تکثیر بسیار حیاتی است، به ویژه زمانی که این ابتکارات برای نمایش عمومی یا اشتراک‌گذاری در رسانه‌های اجتماعی در نظر گرفته می‌شود. سوال پیش می‌آید: آیا این تصاویر توسط هوش مصنوعی تولیدی از همان حقوق حفاظتی تکثیر برخوردارند که توسط دست‌های انسانی ایجاد شده‌اند؟
منظر قانونی این موضوع هنوز در حال شکل‌گیری است، با توجه به نوآوری تکنولوژی هوش مصنوعی در تولید هنر. بحث‌های حقوقی اولیه نشان می‌دهد که تصاویر تولیدی توسط سیستم‌های هوش مصنوعی ممکن است برای حقوق تکثیر وظیفه پیدا نکنند چون قوانین حق تکثیر به طور معمول از اثرات تولید شده توسط انسان‌ها محافظت می‌کنند، نه از آن‌ها که توسط ماشین‌ها ایجاد شده‌اند. با این حال، ورود خلاقیت انسانی به شکل دستورات یا اشاره‌های خاص داده شده به نرم‌افزار هوش مصنوعی، می‌تواند به عنوان یک دستاورد خلاقیت مهم ادعا شود – مفهومی که به نام “مهندسی دستور” شناخته می‌شود و می‌تواند دیدگاه قانونی را به سوی اعتراف به سطوحی از حفاظت حقوق تکثیر برای آثار تولیدی توسط هوش مصنوعی پیچاند.
علاوه بر این، ارزشمند است که آیا آفرینشگران نیاز به افشای مشارکت هوش مصنوعی در فرایند خود دارند. در حال حاضر، هیچ الزامی برای کاربران برای افشای این موضوع وجود ندارد که تصاویر آن‌ها با استفاده از یک پلتفرم هوش مصنوعی ایجاد شده‌اند، مگر اینکه شرایط و ضوابط خاص دیگری این موضوع را دیکته کنند. این بدان معناست که خالق دارای صلاحیت است که استفاده از هوش مصنوعی را مخفی نگه دارد، فرآیند خلاقانه خود را حفظ کرده و احتمالا ادعای کامل مالکیت اثر را از طریق امضا یا انگشت اندازی تصویر به عنوان اثر خود کند.
چون هنر هوش مصنوعی رایج‌تر می‌شود، یک گفتگوی اطلاع‌رسانی در مورد پیامدهای حقوق تکثیر ضروری است، و هر دو اجتماع حقوقی و هنری باید با دقت این آب‌های نامعلوم را طی کنند.
