Sam Altman, den ein gong obskure teknologileiaren som steig fram i rampelyset med lanseringa av OpenAI’s ChatGPT, har fanga verdsens oppmerksomheit. Frå intervju med journalistar til møte med politikarar vart Altman over natta ansiktet til digital kapitalisme. Likevel har den plutselige avsettinga hans frå OpenAI-styret, etterfulgt av rask rehabilitering, fått mange til å stille spørsmål ved hans sanne karakter og motivasjonar.
I ein avslørande profil av Tad Friend i New Yorker vart Altman sine sære trekk og interesser lagt fram. Han innrømte å ha lite tålmod for sosiale aktivitetar og manglande interesse for ineffektive individ, som han dessverre kategoriserte som flertalet av folk. Mens nokon fann dedikasjonen hans og klårheit i tanken overtydande, blei andre avskrekka av den nedlatande haldninga hans overfor dei han anså som uproduktive.
Nylege hendingar har ytterlegare nærast skepsis om Altman sine sanne intensjonar. OpenAI sin vending angåande militær brukspolitikk vekte merksemd, likeså gjorde Altman sin ambisiøse jakt på ein investering på 7 billionar dollar frå Dei Sameinte Arabiske Emirata. Med denne enorma summen siktar Altman på å dominere chip- og AI-bransjen, potensielt skaffe seg store aktørar som Nvidia, Intel og Qualcomm.
Men Altman sine ambisjonar strekkjer seg utover berre eigarskap. Han planlegg å bygge sine eigne anlegg for produksjon av halvleiarar, kjent som fabs, for å produsere GPU-ar nødvendige for maskinlæringsystem. Kvar fab kostar milliardar av dollar og tek fleire år før dei er heilt operative. I tillegg til dette reiser den vatnintensive naturen til desse anlegga bekymringar i ein verden som allereie står overfor vatnknappheit.
Trass i den tydelege frimodigheita til visjonen hans, har Altman vunne støtte frå Silicon Valley sin elite. Dette kan tilskrivast deira delte tru på teknokrati, ideen om at teknologi er panacea for alle samfunnsproblem. Altman personifiserer denne ideologien ved å sjå på AI som den ultimate løysinga for økonomisk vekst, helseteneste, produktivitet, utdanning og til og med klimakrisa. Underleg nok ser visjonen hans ut til å ekskludere krigføring som eit problem verdig oppmerksomheit.
Altman sin søken etter teknologisk dominans drivast av ei djup bekymring for framtida. Han hevdar at demokrati berre kan blomstre i ein veksande økonomi og utan økonomisk vekst er det demokratiske eksperimentet vårt i fare for å feile. Likevel, om katastrofar og konflikt skulle oppstå, er Altman førebudd med ein arsenal av forsyningar, inkludert våpen, gull og gassmaskar.
Det står framleis att å sjå om Altman sine store ambisjonar vil bli realiserte eller om dei vil bli overskygga av fryktar for makt og kontroll. Medan nokre ser på han som ein visjonær, stiller andre spørsmål ved hans sanne motivasjonar. Mens Altman fortset å navigere det komplekse krysset av teknologi og samfunn, er det ein ting som er klart: han sin påverknad er langt ifrå over, og verda vil følgje nøye med.
The source of the article is from the blog reporterosdelsur.com.mx