Miliardy lat temu dzień na Ziemi trwał mniej niż 13 godzin. Dzisiaj stopniowe wydłużanie się dni jest wynikiem fascynującej interakcji między Księżycem a naszymi oceanami.
Księżyc, wieczna obecność na niebie Ziemi, rządzi odpływami i przypływami z jego delikatnym przyciąganiem grawitacyjnym, rzucając blady blask, który oświetla nocne formy życia. Przez całą historię cywilizacje zsynchronizowały swoje kalendarze z cyklami Księżyca, podczas gdy istoty takie jak chrząszcze odchodzące porozumiewają się przy użyciu odbijającego się światła Księżyca.
Więcej niż tylko obserwator na niebie, teorie sugerują, że Księżyc odegrał kluczową rolę we wytwarzaniu warunków potrzebnych do życia na naszej planecie, być może nawet katalizując pojawienie się życia samego w sobie. Jego ekscentryczna orbita wokół Ziemi wpływa na różne układy klimatyczne kształtujące nasz świat dzisiaj.
W miarę jak Księżyc krąży wokół Ziemi, stopniowo oddala się od nas w zjawisku znanym jako „recesja księżycowa”. Dokładnie mierząc ten ruch, naukowcy ustalili, że Księżyc obecnie oddala się od Ziemi z prędkością 3,8 cm rocznie, subtelnie wydłużając nasze dni w procesie tym.
To subtelne wydłużenie jest bezpośrednią konsekwencją sił pływowych. Oddziaływanie grawitacyjne między Ziemią a Księżycem powoduje, że oceany pękają, tworząc przypływy i odpływy. Jednak szybsza rotacja Ziemi w porównaniu z orbitą Księżyca prowadzi do tarcia w obracających się basenach oceanicznych, wciągając wodę. To zawody sił stopniowo wyczerpują energię obrotową Ziemi, opóźniając jej obrót, podczas gdy Księżyc zyskuje wysokość orbitalną.
Chociaż wydaje się to być drobne, ten proces zwiększył średnią długość doby ziemskiej o około 1,09 milisekundy na wiek od końca XVII wieku. Formowanie się Księżyca i jego późniejsza recesja, trwająca przez 4,5 miliarda lat historii Ziemi, podkreślają nieustannie ewoluujące dynamiki między tymi ciałami niebieskimi.