Καθώς η μηχανοποίηση προχωρούσε στις αρχές του 20ού αιώνα, διευκόλυνε όχι μόνο πολλές διαδικασίες μέσα στα εργοστάσια αυτοκινήτων που πρωτοπόρησε ο Ford, αλλά δημιούργησε αθέλητα και ζήτηση για νέες θέσεις εργασίας εστιασμένες στον άνθρωπο. Οι εργαζόμενοι βρέθηκαν να ασχολούνται με μια ποικιλία καθηκόντων συμπεριλαμβανομένης της προετοιμασίας υλικών, της συντήρησης πολύπλοκων μηχανημάτων και του λεπτού συντονισμού των λειτουργιών της γραμμής συναρμολόγησης.
Αυτή η ποικιλομορφία της εργασίας εντός της βιομηχανίας επέκτεινε τον ρόλο του εργατικού δυναμικού, συνεισφέροντας σημαντικά στην αλυσίδα παραγωγής. Ως αποτέλεσμα, αυτό οδήγησε σε απότομη αύξηση της απασχόλησης. Στην αυγή του 20ού αιώνα, το 1899, ο κλάδος κατασκευής αυτοκινήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες αναπτυσσόταν σταδιακά, απασχολώντας μόνο μερικές χιλιάδες ατόμων που κατάφερναν να κατασκευάζουν περίπου 2.500 οχήματα ετησίως.
Ωστόσο, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1920, είχε λάβει χώρα μια βιομηχανική μεταστροφή. Ο Ford και η General Motors (GM), ως ηγέτες του κλάδου, παρήγαν καθένα εντυπωσιακά 1,5 εκατομμύρια αυτοκίνητα ετησίως, μια ταχύτητα που αντανακλούσε την ακμάζουσα κατάσταση της αυτοκινητοβιομηχανίας στις ΗΠΑ. Συνολικά, η παραγωγή της χώρας περίπου άγγιζε τα 4,5 εκατομμύρια οχήματα. Αυτή η εκθετική αύξηση στην παραγωγική ικανότητα απαιτούσε ένα εξίσου εντυπωσιακό εργατικό δυναμικό, με αποτέλεσμα η αυτοκινητοβιομηχανία να απασχολεί πάνω από 400.000 εργαζομένους μέχρι το 1929.