Η εποχή της μουσικής που δημιουργείται από την τεχνητή νοημοσύνη είχε την έναρξή της πολύ πριν από την τρέχουσα εμφάνισή της στη βιομηχανία. Η αρχή έγινε το 1956, όταν ο συνθέτης Lejaren Hiller, σε συνεργασία με το μαθηματικό Leonard Isaacson, χρησιμοποίησε τον υπολογιστή Illiac I για να δημιουργήσει το “Illiac Suite”, ένα εντυπωσιακό κομμάτι για τετραμελές εγχορδα που αποτελεί το πρώτο χειροποίητο τραγούδι από τεχνητή νοημοσύνη.
Η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στη μουσική μπορεί να φαίνεται σαν μια πρόσφατη εξέλιξη σε πολλούς, ανάλογη με την εξέλιξη του smartphone από μια καινοτόμο εφεύρεση το 1992 σε ένα πολιτιστικό στέλεχος μετά την κυκλοφορία του iPhone το 2007. Ωστόσο, όπως και με τους πρώτους χρήστες που αποδέχτηκαν τα πρώτα smartphones, υπήρχαν αφοσιωμένοι καθηγητές στο studio που πειραματίστηκαν με μεγάλους υπολογιστές μεγάλού μεγέθους για τη δημιουργία μουσικής πολύ πριν γίνει μαζικά δημοφιλή.
Μόλις πριν από δέκα χρόνια, η μουσική που δημιουργείται από την τεχνητή νοημοσύνη φαινόταν περισσότερο σαν μια καινοτομία. Τώρα, όμως, αποτελεί ένα εργαλείο για τη δημιουργία μοναδικών και περίεργων συνθέσεων. Με λίγες εντολές, μπορεί κανείς να έχει κελτικά συγκροτήματα να ερμηνεύουν “Χαρούμενα Γενέθλια” ή ένα γρηγοριανό χορωδία να τραγουδάει χιουμοριστικά για την περιουσία.
Ωστόσο, καθώς η ικανότητα της τεχνητής νοημοσύνης στον χώρο της μουσικής εξελίσσεται, προκύπτουν ανησυχίες όσον αφορά τις πιθανές επιπτώσεις της τεχνολογίας στη μουσική βιομηχανία και τους καλλιτέχνες της. Ενώ οι καινοτομίες μπορεί να είναι τυχαίες – όπως το γέννημα της προκατέχουσας κιθαριστικής παραμόρφωσης από ένα φθαρμένο ενισχυτή τη δεκαετία του ’50 – ο φόβος υπομένει ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να επιδεινώσει την εκμετάλλευση των καλλιτεχνών.
Πάρε για παράδειγμα την Udio, ένα εργαλείο τεχνητής νοημοσύνης που μπορεί να παράγει τραγούδια που μοιάζουν πραγματικά και έχει περικυκλώσει το μυστήριο γύρω από τις μεθόδους εκπαίδευσής της. Διαδικτυακά πειράματα έχουν προκαλέσει ανησυχίες, καθώς τα τραγούδια που δημιουργούνται από την τεχνητή νοημοσύνη μοιάζουν ανησυχητικά με τις φωνές των εικονικών καλλιτεχνών και μελωδικά απαντούν σε κλασικές επιτυχίες, προκαλώντας πιθανά θέματα πνευματικών δικαιωμάτων.
Η χρήση της φωνής ενός ατόμου από την τεχνητή νοημοσύνη προσθέτει μια επιπλέον πινελιά στην ιστορία, με περιστατικά όπως ένα ραπ που κατασκευάστηκε από την τεχνητή νοημοσύνη όπου ο Drake φαίνεται να χρησιμοποίησε τη φωνή του Tupac για να κατευθύνει τον αντίπαλο Kendrick Lamar.
Ενώ γίγαντες όπως η Sony προστατεύουν τα διάσημά τους, υπάρχει μια αυξανόμενη έκκληση για κανονισμούς που προστατεύουν τους μικρότερους καλλιτέχνες. Ο κίνδυνος επικρέμεται στην πιθανότητα η κοινωνία να μετατοπίσει τις προτιμήσεις της σε μουσική που δημιουργείται από την τεχνητή νοημοσύνη από πηγές που δεν έχουν συναινέσει, αφήνοντας στην άκρη τους πολλούς υπάρχοντες καλλιτέχνες που αναζητούν το ακροατήριο τους. Ακόμα και η τεχνητή νοημοσύνη, φαίνεται, συμφωνεί με το συναισθηματικό συναίνεμα για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών και την αυθεντικότητα των δημιουργιών τους.