Liz Gregory- ویتنام در نقطه‌ای حیاتی در سفر خود به عنوان یک رهبر در بخش انرژی جنوب شرق آسیا قرار دارد، با ۱۳ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر در خطر.
- توسعه سریع کشور در انرژی‌های خورشیدی و بادی به دلیل تعرفه‌های جذاب تغذیه‌ای بوده است که سرمایه‌گذاری‌های قابل توجه محلی و بین‌المللی را جذب کرده است.
- کاهش‌های پیشنهادی دولت در تعرفه‌های تغذیه‌ای می‌تواند بر پروژه‌های انرژی تجدیدپذیر کنونی و آینده تأثیر منفی بگذارد و خطر تقریباً ۱۰۰% کاهش سرمایه را که سرمایه‌گذاران از آن می‌ترسند، به همراه داشته باشد.
- با وجود مشارکت‌های قابل توجه در انرژی‌های پاک، ترکیب انرژی ویتنام هنوز به شدت به زغال‌سنگ وابسته است و ظرفیت تولید برق از زغال‌سنگ در حال گسترش است.
- ویتنام در حال حاضر ۴۲% از برق خود را از منابع تجدیدپذیر تأمین می‌کند، که بالاتر از میانگین جهانی است، اما با چالش‌هایی در تعادل وابستگی به زغال‌سنگ و اهداف پایدار مواجه است.
- برای آینده‌ای پایدار و باثبات، ویتنام باید مشوق‌های تجدیدپذیر را با ثبات بازار انرژی هماهنگ کند تا اعتماد سرمایه‌گذاران و وضعیت رهبری انرژی سبز خود را حفظ کند.
ویتنام، غول در حال ظهور در چشم‌انداز انرژی جنوب شرق آسیا، در یک نقطه بحرانی قرار دارد. مسیر روشن سابق کشور به سمت انرژی پایدار اکنون تحت تأثیر سیاست پیشنهادی قرار دارد که می‌تواند ۱۳ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر را به خطر بیندازد. در دهه گذشته، ویتنام با بافتی چشمگیر از زیرساخت‌های خورشیدی و بادی، کشور را به پیشتاز حرکت انرژی سبز جنوب شرق آسیا تبدیل کرده است. شتاب ابتکارات انرژی پاک عمدتاً به دلیل تعرفه‌های جذاب تغذیه‌ای بود که سرمایه‌گذاران محلی و بین‌المللی را به مشارکت در وعده انرژی تجدیدپذیر ویتنام ترغیب کرد.
با این حال، ممکن است وزش تغییرات به زودی آغاز شود. دولت ویتنام در حال بررسی کاهش چشمگیر این تعرفه‌ها به طور بازگشتی است که ممکن است بر پروژه‌هایی که در حال حاضر به شبکه ملی کمک می‌کنند تأثیر بگذارد. این بازگشت تهدیدی برای قابلیت اقتصادی پروژه‌های آینده و پایه سرمایه‌گذاری‌های موجود است. سرمایه‌گذاران خارجی، از جمله غول‌هایی مانند آدانی گرین انرژی و دراگون کپیتال، نگرانی‌های جدی درباره این تغییر سیاست بالقوه ابراز کرده‌اند. سرمایه‌گذاران هشدار می‌دهند که ممکن است تقریباً ۱۰۰% کاهش سرمایه را تجربه کنند که سایه‌ای بر تعهدات اقتصادی قابل توجه می‌افکند.
در حالی که ویتنام با تقاضای سیری‌ناپذیر برای برق—که ناشی از رشد صنعتی قوی است—دست و پنجه نرم می‌کند، کشور به شدت به نیروگاه‌های زغال‌سنگی برای تأمین این تقاضا تکیه کرده است. در حالی که این کشور در تولید انرژی با کربن پایین در منطقه موقعیت پیشتاز دارد، زغال‌سنگ همچنان در ترکیب انرژی آن غالب است. به طرز نگران‌کننده‌ای، ویتنام یکی از معدود کشورهایی است که به طور فعال ظرفیت تولید برق از زغال‌سنگ را گسترش می‌دهد، که تناقضی آشکار برای کشوری است که در تلاش است تا توسعه پایدار را نمایان کند.
در این چشم‌انداز پیچیده انرژی، تعهد ویتنام به انرژی پاک بدون شک برای آینده پایدار آن حیاتی است. این کشور در حال حاضر ۴۲% از برق خود را از منابع پاک تأمین می‌کند و از میانگین جهانی پیشی گرفته است. با این حال، تعادل ظریف بین وابستگی به زغال‌سنگ و اهداف انرژی تجدیدپذیر به نظر می‌رسد که ناامن است.
این معما یک نکته کلیدی را ارائه می‌دهد: ویتنام باید تعادل هماهنگی بین تشویق تجدیدپذیرها و تثبیت بازارهای انرژی خود را پیدا کند تا اعتماد سرمایه‌گذاران را حفظ کرده و آینده‌ای پایدار تأمین کند. تصمیم‌گیری در مورد این تعرفه‌ها می‌تواند یا شهرت ویتنام را به عنوان یک رهبر انرژی سبز تقویت کند یا تمرکز سرمایه‌گذاران را به دور کند و نقطه عطفی در پارادایم انرژی تجدیدپذیر جنوب شرق آسیا به شمار آید.
تحول انرژی ویتنام: چگونه تغییرات پیشنهادی سیاست تهدیدی برای ۱۳ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری است
تقاطع بحرانی در سفر تجدیدپذیر ویتنام
ویتنام در چشم‌انداز انرژی تجدیدپذیر جنوب شرق آسیا به عنوان نشانه‌ای از امید بوده و در دهه گذشته به سرعت ظرفیت‌های خورشیدی و بادی خود را گسترش داده است. این رشد با تعرفه‌های جذاب تغذیه‌ای که سرمایه‌گذاری‌های داخلی و بین‌المللی را تشویق کرده، تقویت شده و ویتنام را به عنوان یک رهبر انرژی سبز در منطقه معرفی کرده است. در حال حاضر، تقریباً ۴۲% از برق آن از منابع پاک تولید می‌شود، که بالاتر از میانگین جهانی است و ویتنام را در حوزه انرژی با کربن پایین به خوبی قرار می‌دهد.
سوالات و نکات مهم
۱. پیامدهای کاهش تعرفه‌های تغذیه‌ای به طور بازگشتی چیست؟
کاهش تعرفه‌های تغذیه‌ای به طور بازگشتی می‌تواند به شدت اعتماد سرمایه‌گذاران را تضعیف کند. سرمایه‌گذاران بر اساس این مشوق‌ها محاسبات اقتصادی انجام داده‌اند و تغییر شرایط بعد از تعهد سرمایه می‌تواند منجر به کاهش تقریباً کامل سرمایه شود. به‌ویژه، سرمایه‌گذاران خارجی مانند آدانی گرین انرژی و دراگون کپیتال نگرانی‌های قابل توجهی درباره این تغییر سیاست بالقوه ابراز کرده‌اند. چنین اقداماتی نه تنها پروژه‌های جاری را تهدید می‌کند بلکه جذابیت سرمایه‌گذاری‌های آینده در بخش انرژی تجدیدپذیر ویتنام را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد.
۲. چرا ویتنام هنوز ظرفیت زغال‌سنگ را گسترش می‌دهد با وجود تعهدات تجدیدپذیر خود؟
تقاضای انرژی ویتنام توسط بخش صنعتی در حال رشد آن هدایت می‌شود که نیاز به تأمین برق قابل اطمینان و پایدار دارد—چیزی که نیروگاه‌های زغال‌سنگی به راحتی تأمین می‌کنند. با وجود پیشرفت‌ها در تجدیدپذیرها، ویتنام با چالش‌هایی در راه‌حل‌های ذخیره‌سازی و قابلیت اطمینان شبکه مواجه است که آن را تحت فشار قرار می‌دهد تا گسترش زغال‌سنگ را به عنوان یک راه‌حل موقت ادامه دهد. با این حال، این موضوع با روندهای جهانی پایداری تناقض دارد، چرا که زغال‌سنگ منبع قابل توجهی از گازهای گلخانه‌ای است.
۳. ویتنام چگونه می‌تواند بازار انرژی خود را تثبیت کند در حالی که به حرکت تجدیدپذیرها ادامه می‌دهد؟
برای یافتن تعادل، ویتنام نیاز به اجرای سیاست‌هایی دارد که تقاضاهای فوری انرژی خود را با اهداف پایداری بلندمدت خود متعادل کند. بهبود زیرساخت‌های شبکه، سرمایه‌گذاری در فناوری‌های ذخیره‌سازی انرژی و حفظ طرح‌های تعرفه پایدار می‌تواند این ثبات را فراهم کند و سرمایه‌گذاری‌های جاری و آینده در تجدیدپذیرها را تشویق کند.
پیش‌بینی‌های بازار و روندهای صنعتی
– رشد بازار آسیا-پاسیفیک: تقاضا برای انرژی تجدیدپذیر در منطقه آسیا-پاسیفیک پیش‌بینی می‌شود که افزایش یابد زیرا کشورها به دنبال راه‌حل‌های پایدار برای نیازهای انرژی خود هستند. ویتنام از این روند بهره‌مند خواهد شد اگر چارچوب‌های سیاستی محیطی مساعد برای سرمایه‌گذاری را پشتیبانی کند.
– پیشرفت‌های فناوری: نوآوری‌های شبکه و پیشرفت‌های باتری می‌تواند به ویتنام کمک کند تا به نرمی بیشتری از وابستگی به زغال‌سنگ به یک ترکیب غالب انرژی تجدیدپذیر منتقل شود.
توصیه‌های عملی
– ثبات سیاست: ویتنام باید تلاش کند تا سیاست‌های انرژی تجدیدپذیر ثابتی را حفظ کند که سرمایه‌گذاران را با تغییرات بازگشتی دلسرد نکند.
– تنوع در پرتفوی انرژی: در حالی که به تجدیدپذیرها سرمایه‌گذاری می‌کند، ویتنام باید LNG (گاز طبیعی مایع) را به عنوان یک منبع انرژی انتقالی برای کاهش وابستگی به زغال‌سنگ بررسی کند.
– بهبود زیرساخت: بهبود ظرفیت شبکه و راه‌حل‌های ذخیره‌سازی اطمینان خواهد داد که تجدیدپذیرهای متغیر میتوانند به طور مؤثرتری نیازهای تقاضا را برآورده کنند.
لینک‌های مرتبط برای اطلاعات بیشتر
در پایان، ویتنام در یک نقطه تصمیم‌گیری بحرانی قرار دارد. توانایی آن در مدیریت این چالش‌های انرژی می‌تواند موقعیت آن را به عنوان یک رهبر در انرژی سبز تقویت کند یا نشانه‌ای از پسرفت در تعهدات تجدیدپذیر باشد. اقدام فوری در جهت تثبیت سیاست‌ها و بهبود زیرساخت‌ها برای حفظ اعتماد سرمایه‌گذاران و دستیابی به اهداف پایداری بلندمدت ضروری است.
