حقیقت شوک‌آور درباره “مرگ به وسیله هوش مصنوعی”: آنچه باید بدانید

در سال‌های اخیر، بحث‌های پیرامون هوش مصنوعی (AI) باعث شده است تا مناظره‌هایی درباره اخلاق و ایمنی شکل بگیرد و اغلب به عناوین جنجالی مانند “مرگ به وسیله AI” منجر شود. در حالی که چنین عناوینی توجه را جلب می‌کنند، درک حقایق اساسی این موضوع بحث برانگیز بسیار مهم است.

هوش مصنوعی، که عمدتاً بر اساس الگوریتم‌های یادگیری ماشین استوار است، به طور فزاینده‌ای در مدیریت سیستم‌های پیچیده از جمله بهداشت و درمان تا وسایل نقلیه خودران ضروری می‌شود. ترس از آسیب‌های ناشی از AI عمدتاً از دو منبع ناشی می‌شود: سوگیری الگوریتمی و قابلیت‌های تصمیم‌گیری خودکار.

سوگیری الگوریتمی زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم‌های AI به طور ناخواسته تعصبات انسانی موجود در داده‌های آموزشی خود را وارد و تشدید کنند. این می‌تواند به تصمیمات نادرست و بالقوه تهدیدکننده زندگی منجر شود. یک مثال بارز الگوریتم COMPAS است که در سیستم عدالت کیفری ایالات متحده استفاده می‌شود و به طور غیرعادلانه‌ای به برخی گروه‌های نژادی تبعیض قائل شده و مستقیماً بر نتیجه‌گیری احکام تأثیر گذاشته است.

وسایل نقلیه خودران نمایانگر یک حوزه دیگر هستند که در آن “مرگ به وسیله AI” یک نگرانی واقعی است. حوادث اخیر مربوط به جان باختن در خودروهای خودران، خطرات بالقوه وسایل نقلیه مبتنی بر AI را برجسته کرده است. با وجود پیشرفت‌ها، AI در خودروها هنوز می‌تواند با سناریوهای غیرمنتظره جاده دست و پنجه نرم کند و به نتایج خطرناک منجر شود.

با این حال، ضروری است که این ریسک‌ها در یک زمینه صحیح قرار گیرند. نظارت دقیق، دستورالعمل‌های اخلاقی و بهبودهای مداوم در فناوری AI تلاش می‌کنند تا چنین خطراتی را کاهش دهند. سازمان‌ها و دولت‌ها در سراسر جهان بر روی ایجاد سیستم‌های AI قوی‌تر، عادلانه‌تر و قابل حسابرسی تمرکز می‌کنند تا از وقوع هرگونه عواقب ناخواسته جلوگیری کنند.

در حالی که ترس از “مرگ به وسیله AI” به عنوان یک یادآوری حیاتی از خطرات بالقوه این فناوری عمل می‌کند، همچنین بر اهمیت توسعه مسئولانه AI تأکید دارد تا ادغام ایمن و سودمند آن در جامعه تضمین شود.

آیا ما برای استفاده از AI در اجرای قانون آماده‌ایم؟ خطرات پنهان فراتر از عناوین

با درگیر شدن فناوری AI با جنبه‌های مختلف زندگی، کاربرد آن در اجرای قانون مباحثات و نگرانی‌های بیشتری را برانگیخته است. فراتر از سوگیری الگوریتمی، استفاده از AI در پلیس پیشگویانه و نظارت چالش‌های منحصر به فردی را ارائه می‌دهد که بر جوامع و حقوق حریم خصوصی افراد تأثیر می‌گذارد.

سیستم‌های پلیس پیشگویانه که برای پیش‌بینی فعالیت‌های جنایی طراحی شده‌اند، اغلب به داده‌های تاریخی بازداشت متکی هستند. این وابستگی می‌تواند تعصبات سیستمی را تقویت کند، به ویژه علیه جوامع حاشیه‌نشین، که منجر به بیش از حد بودن اجرای قانون و بررسی‌های غیرضروری می‌شود. چنین سیستم‌هایی می‌توانند نابرابری‌های اجتماعی موجود را تشدید کرده و عدم اعتماد بین اجرای قانون و جوامع را افزایش دهند.

علاوه بر این، ابزارهای نظارت مبتنی بر AI، از جمله سیستم‌های شناسایی چهره، در سطح جهانی در حال پذیرش هستند. این فناوری‌ها نگرانی‌های عمده‌ای در مورد حریم خصوصی ایجاد می‌کنند، با موارد سوء استفاده یا خطا که می‌تواند به اتهامات نادرست منجر شود. جنجال‌های اطراف شناسایی چهره موجب شده است که چندین شهر در ایالات متحده این فناوری را ممنوع کنند، که منعکس‌کننده تنش بین اقدامات امنیتی و آزادی‌های مدنی است.

در میان این چالش‌ها، این سؤال بسیار مهم است: چگونه می‌توانند دولت‌ها اطمینان حاصل کنند که استفاده از AI در اجرای قانون به صورت اخلاقی انجام می‌شود؟ یک راه حل در پیاده‌سازی مقررات سختگیرانه و الزامات شفافیت نهفته است. تلاش‌های جهانی، مانند آنچه که توسط قانون AI اتحادیه اروپا تشویق شده است، به دنبال ایجاد چارچوب‌های قانونی قوی برای نظارت و کنترل کاربردهای AI هستند و بر مسئولیت‌پذیری و مسئولیت اخلاقی تأکید دارند.

در نهایت، در حالی که نقش AI در اجرای قانون می‌تواند کارآیی را افزایش دهد، نیاز به بررسی دقیق و گفتگوی عمومی دارد. دستیابی به تعادل بین نوآوری و نظارت اخلاقی برای حفظ اعتماد و حفاظت از حقوق بشر در عصر AI ضروری است.

برای اطلاعات بیشتر در مورد مقررات AI، به موسسه ملی استانداردها و فناوری مراجعه کنید.