در یک ابتکار جدید، مقامات فنلاندی برنامه‌های آموزشی در زندان‌ها را اجرا می‌کنند که هدف آن کاهش نرخ بازگشت به جرم بین زندانیان است. در دو سال گذشته، یک پروژه آزمایشی در سه مرکز اصلاحی، از جمله یک زندان زنان و دو زندان مردان در حال اجرا بوده است. زندانیان در فعالیت‌های پردازش داده‌ای مشغول هستند که برای توسعه هوش مصنوعی طراحی شده‌اند و در عین حال مهارت‌های معاصر را به آن‌ها می‌آموزند و به اقتصاد کمک می‌کنند.
این رویکرد نوآورانه به طور خاص در فنلاند مزایای قابل توجهی دارد، جایی که دستمزدها بالا و جمعیت نسبتاً کوچک است و حدود پنج میلیون نفر را شامل می‌شود. بنیان‌گذار این پروژه بر ضرورت آموزش مدل‌های زبانی هوش مصنوعی به درک زبان فنلاندی تأکید کرده و به مزایای دوگانه مشارکت زندانیان اشاره کرده است. اگرچه تأکید بر توسعه حرفه‌ای است، کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که هدف اصلی باید همچنان بر بازپروری متمرکز باشد.
آن‌ها استدلال می‌کنند که دادن کار معنادار به زندانیان برای آماده‌سازی آن‌ها برای بازگشت به جامعه بسیار مهم است. تحقیقات دانشگاه هلسینکی این ادعا را تأیید می‌کند و می‌گوید پروژه‌هایی مانند پردازش داده به طور قابل توجهی در تجهیز زندانیان به مهارت‌هایی که احتمال زندگی قانونی بعد از آزادی را افزایش می‌دهد، کمک می‌کند.
یکی از شرکت‌کنندگان ابراز داشت که این کار نه تنها زمان او را با فعالیت‌های سازنده پر می‌کند، بلکه علاقه‌اش به هوش مصنوعی را نیز تحریک می‌کند و در عین حال، برخی حمایت‌های مالی را فراهم می‌کند. مقامات فنلاندی نسبت به آینده این پروژه خوشبین هستند و می‌گویند که این پروژه توجه کشورهای دیگر را که به دنبال تکرار موفقیت آن در بازپروری دیجیتال هستند، جلب کرده است.
بازپروری نوآورانه از طریق هوش مصنوعی در زندان‌های فنلاند: یک عصر جدید در آموزش اصلاحی
ادغام هوش مصنوعی (AI) در برنامه‌های بازپروری در زندان‌های فنلاند نمایانگر تغییر اساسی در نحوه برخورد مراکز اصلاحی با بازپروری و آموزش زندانیان است. در حالی که بحث‌های قبلی بر روی ابتکارات آموزشی و فرصت‌های نوین برای زندانیان در انجام وظایف پردازش داده تأکید کرده، چند جنبه کلیدی دیگر نیز وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد.
چشم‌انداز بلندمدت برنامه‌های بازپروری هوش مصنوعی در زندان‌های فنلاند چیست؟
چشم‌انداز بلندمدت فراتر از توسعه مهارت است؛ هدف آن ایجاد یک چارچوب جامع بازپروری است که سلامت روان، مهارت‌های اجتماعی و درمان شناختی-رفتاری را در کنار آموزش‌های فنی مورد نظر قرار دهد. نیت این است که محیطی را ایجاد کند که در آن زندانیان نه تنها بتوانند یاد بگیرند بلکه همچنین التیام یابند و برای بازگشت موفق به جامعه آماده شوند.
چالش‌های کلیدی در اجرای بازپروری هوش مصنوعی چیست؟
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها، ادغام فناوری هوش مصنوعی در ساختارهای موجود زندان است که ممکن است برای آموزش‌های پیشرفته تجهیز نشده باشند. نیاز به معلمان واجد شرایط که بتوانند به طور مؤثر مفاهیم هوش مصنوعی را به زندانیان آموزش دهند نیز وجود دارد. مقاومت از طرف کارکنان زندان یا عموم ممکن است وجود داشته باشد و در مورد مناسب بودن اجازه دادن به زندانیان برای نزدیک شدن به فناوری پیشرفته پرسش‌هایی ایجاد شود. علاوه بر این، دسترسی به فناوری و تقسیم دیجیتالی می‌تواند نابرابری‌هایی را در میان زندانیان در مورد اینکه چه کسی می‌تواند در برنامه‌های مرتبط با هوش مصنوعی شرکت کند، ایجاد کند.
آیا جدل‌هایی در ارتباط با استفاده از هوش مصنوعی در زندان‌ها وجود دارد؟
بله، جدل‌هایی وجود دارد به ویژه در مورد پیامدهای اخلاقی استقرار هوش مصنوعی در مراکز اصلاحی. منتقدان استدلال می‌کنند که استفاده از زندانیان به عنوان نیروی کار برای پیشرفت‌های فناوری می‌تواند جمعیت‌های آسیب‌پذیر را مورد سوءاستفاده قرار دهد. علاوه بر این، نگرانی‌هایی در مورد حریم خصوصی و امنیت داده وجود دارد، به ویژه زمانی که با داده‌های حساس توسعه هوش مصنوعی کار می‌شود. تعادل بین ارائه آموزش و احتمال کالا شدن نیروی کار زندانیان همچنان موضوعی از بحث‌های داغ است.
مزایای برنامه‌های بازپروری مبتنی بر هوش مصنوعی چیست؟
مزایا چندوجهی هستند. اولاً، این برنامه‌ها زندانیان را با مهارت‌های مورد نیاز تجهیز می‌کنند و احتمال اشتغال آن‌ها را پس از آزادی افزایش می‌دهند که در نهایت می‌تواند به کاهش نرخ بازگشت به جرم کمک کند. ثانیاً، مشغول کردن زندانیان در پروژه‌های هوش مصنوعی می‌تواند عزت نفس و حس هدف آن‌ها را افزایش دهد و رشد شخصی را تقویت کند. علاوه بر این، استفاده از هوش مصنوعی می‌تواند استراتژی‌های بازپروری بیشتری مبتنی بر نیازهای فردی زندانیان ایجاد کند و نتایج مؤثرتری را ترویج دهد.
معایب این رویکرد چیست؟
از یک سو، اتکا به فناوری ممکن است عناصر اساسی بازپروری، مانند تعامل اجتماعی، مراقبت از سلامت روان و شیوه‌های درمانی سنتی را نادیده بگیرد. علاوه بر این، سرمایه‌گذاری مورد نیاز برای توسعه و نگهداری چنین برنامه‌هایی ممکن است قابل توجه باشد و سوالاتی را در مورد اینکه آیا باید این سرمایه‌ها در خدمات بازپروری دیگری به کار گرفته شوند، به وجود آورد. اگر این برنامه‌ها به طرز هوشمندانه‌ای اجرا نشوند، ممکن است خطر حاشیه‌ای شدن زندانیانی که با فناوری تعامل نمی‌کنند، وجود داشته باشد.
با ادامه تلاش فنلاند برای تصحیح برنامه‌های بازپروری مبتنی بر هوش مصنوعی، این کشور الگویی برای سایر مللی است که به بررسی مسیرهای مشابه می‌پردازند. نتایج این ابتکارات می‌تواند نه تنها زندان‌ها را متحول کند بلکه به بحث‌های معنادار حول عدالت اجتماعی و بازپروری در قرن 21 نیز کمک کند.
برای اطلاعات بیشتر، به دانشگاه هلسینکی و آمار فنلاند مراجعه کنید.
The source of the article is from the blog coletivometranca.com.br